Het fenomeen bos heeft in de psychologie vast een hoop betekenissen. Voor mij als stadsjongen en fotograaf was en is het iets speciaals, iets ongrijpbaars, niet meteen prettig maar een avontuur. Het bos is voor mij ongrijpbaar omdat het groot is, ongeordend en ik kan me er niet in oriënteren.
Zonder routes is het, het bos inlopen om je heen kijken en dan weer snel dezelfde weg terug.
Het bos is voor mij een barrière, een grens die je ziet. Letterlijk. Maar ook geestelijk eentje die ik wel opzoek, tegenaan loop maar niet beslecht. De grens, de barrière die blijft bestaan omdat ik bang ben wat ik in het bos, het donkere bos tegen kan komen? Omdat ik aan de veilige kant blijf, dichtbij de grens, kan ik niet van de ene kant naar de andere kant over de grens kijken wat er is?
Fotografisch gezien wil ik voorlopig ook niet dat die grens beslecht wordt. Misschien ben ik dan mijn muze kwijt. Misschien is het enge donkere bos helemaal niet eng.
Misschien ga ik nog wel eens die grens over en echt het bos in, misschien ook niet.
François Eyck
eyck.fotografie@gmail.com